ကိုရင္ညိန္း >> ကၽြႏ္ုပ္ ႏွင့္ ေသဖို႔ ၁၀ ရက္အလို

တစ္ေန႔သ၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အလြန္႔အလြန္ အေရးႀကီးလွစြာေသာ ၀မ္းမီး ကိစၥ အေရးေျဖရွင္းၿပီးေနာက္ ၊ ယခုႏွစ္အတြက္ အသစ္ထပ္ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသားသစ္ေလးမ်ားထံမွ လက္ေဆာင္ရရွိသည့္ ကြမ္းကိုအားပါးတရ ၀ါးလ်က္ အိပ္ရာေပၚတြင္ မ်က္လံုးမွိတ္ကာ ေလာကစည္းစိမ္ အျပည့္အ၀ ခံစားေနစဥ္ သကာလ ၊ ကၽြႏ္ုပ္၏ တပည့္ေက်ာ္ႀကီး ငေတ ေရာက္ရွိလာေလသည္ ။

ငေတ ။ ။ ဗ်ိဳ႕ … အာစရိ ဘာေတြလုပ္ေနတုန္းဗ်

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ အိမ္း ဗိုက္ေလးေနလို႔ လူႀကံဳပါတဲ့ ကြမ္းေလး၀ါးၿပီး ဇရက္မင္းစည္းစိမ္ ၊ ၀က္မင္းစည္းစိမ္ ၊ နဂါးမင္း စည္းစိမ္ေလး တစ္ဆင့္ျခင္းခံစားေနတယ္ေမာင္ရင္ …

ငေတ ။ ။ အာစရိကၾကက္မင္းစည္းစိမ္ေတြ ၀က္မင္းစည္းစိမ္ေတြလုပ္မေနနဲ႔ ကိစၥအထူးေပၚလာၿပီဟ

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ေဟ… ဘာမ်ားတုန္း ေမာင္ရင္ရ လင္းစမ္းပါဦး ၊ ေမာင္ရင့္ႏွယ္ … မထိတ္သာမလန္႔သာရွိလိုက္တာ

ငေတ ။ ။ အာစရိကို ဘေလာ့ဂၢါတစ္ေယာက္က Tag ထားတယ္ဗ်

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ဟဲ့ …. ဘယ့္ႏွယ့္ တက္ ရျပန္တာတုန္း ၊ က်ဳပ္ကိုအရင္ ၂ေယာက္ တက္ထားလို႔ ေရးေပးၿပီးၿပီေလ

ငေတ ။ ။ အခုက ေနာက္တစ္ေယာက္ အာစရိရ ၊ အာစရိက ဘေလာဂၢါေက်းရြာထဲ ေလ်ာက္မွမလည္တာ ဘယ္ေတြ႕လိမ့္မတုန္း

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ဟ … ေမာင္ရင္ကလည္း .. က်ဳပ္ကမလည္ဆို .. လည္မိတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တက္ေနၾကတာခ်ည္းကိုး က်ဳပ္မယ္ေျခရာေတာင္ အထင္မခံရဲဘူး သတိရလို႔ ေကာက္တက္လိုက္မွျဖင့္ဆိုၿပီး ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အသာၿငိမ္ၿပီးျပန္လာရတာကလား

ငေတ ။ ။ အင္းေလ သူတို႔က ခ်စ္လို႔ခင္လို႔ တက္တာပဲကို

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ အိမ္း… သူတို႔ကခ်စ္လို႔ခင္လို႔ တက္တာေတာ့ အေရးမႀကီးဘူးေမာင္ရင္ … အတက္ခံရတဲ့သူက မစားသာဘူး ေနာက္ၿပီး ဘေလာဂၢါမဟုတ္တဲ့ အျပင္ကစာဖတ္သူေတြကိုလည္း ငဲ့ၾကည့္ရဦးမယ္္ ေမာင္ရင္ရ

ငေတ ။ ။ ေၾသာ္ …. အာစရိရယ္ .. လူမႈ႔ေရးဆိုတာက ရွိေသးတယ္ေလ

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ဒီမွာေမာင္ရင္ .. က်ဳပ္ဆယ္တန္းတုန္းက လူမႈ႔ေရးကို ေမာ္ေဒးရွင္းနဲ႔ ေအာင္လာတာ အဲဒါေတြလာထည့္မေျပာနဲ႔ေလ က်ဳပ္ေျပာတာက လူမႈ႔ေရးမဟုတ္ဘူး စာဖတ္သူေတြ အတြက္က်ဳပ္တို႔ ေပးခ်င္တဲ့ အေပးေလ

ငေတ ။ ။ အာစရိရယ္ ေလႀကီးမိုးႀကီးေတြ အသံေကာင္းဟစ္မေနပါနဲ႔ မင္းကို ဘယ္သူမွ အထင္မႀကီးဘူး

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ေအးပါ ထားပါေတာ့ ၊ အခု တက္တာက ဘာေခါင္းစဥ္တဲ့လဲ ေမာင္ရင္ရ

ငေတ ။ ။ ေသဖို႔ ၁၀ ရက္ပဲက်န္ရင္ဘာလုပ္မလဲတဲ့

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ေဟ … ထူးဆန္းလွခ်ည္လားေမာင္ရင္ရ … ဘယ့္ႏွယ့္ ေသဖို႔ ၁၀ ရက္ပဲက်န္ရင္ဘာလုပ္မလဲ ဆိုေတာ့

ငေတ ။ ။ အင္းေလ .. အဲဒါ အာစရိ ဘာလုပ္မွာလဲ

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ဟာ… ငရဲေတြေတာ့ႀကီးကုန္ေတာ့မွာပဲ … က်ဳပ္က ေသမယ့္ရက္ ဘယ္လိုလုပ္သိႏိုင္မွာတုန္း ၊ က်ဳပ္သိသေလာက္က ေသမယ့္ရက္ ခႏၶာ၀န္ခ်မယ့္ အခ်ိန္ကို သိႏိုင္တာ ဘုရား ၊ ရဟႏၲာေတြ ပဲရွိတာကို

ငေတ ။ ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ … ခုက တက္လာၿပီပဲ အာစရိဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာကို ေျပာေတာ့ေပါ့

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ဟ… ဘာလုပ္စရာရွိလို႔တုန္း ေမာင္ရင္ရ.. ေသမွမေသခ်ာတာ … က်ဳပ္ခုေနေနက် ပံုစံအတိုင္းပဲ ေနမွာေပါ့ က်ဳပ္ေသလို႔ေကာ ဘာေတြထူးၿပီး ဘယ္သူကအေရးလုပ္မွာက်ေနတာပဲ

ငေတ ။ ။ အင္းေလ … အာစရိက ပါမႊား ကိုး

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ အိမ္း .. မွန္တယ္ေမာင္ရင္ .. ေမာင္ရင္လည္း သိပါတယ္ .. ေဒြးရယ္ ၊ တာရာမင္းေ၀ ရယ္ ၊ ဘဘဦးသုခ ရယ္ ဆံုးၾကတာ ရက္ဘယ္ေလာက္ကြာလို႔လဲ

ငေတ ။ ။ အင္း သိပ္မကြာပါဘူး

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ေမာင္ရင္ ဘယ္သူ႔ကို အႏွေျမာဆံုးလဲ စဥ္းစားစမ္း

ငေတ ။ ။ အင္း….

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ တစ္ကယ္တမ္း ဂ်ာနယ္ေတြ ၊ မဂၢဇင္းေတြ မွာ ေခါင္းႀကီး ပိုင္းကေန ဟိုးေလးတေက်ာ္ေက်ာ္ ျဖစ္တာ ဘယ္သူလဲ ၊ အခ်ပ္ပို စာရြက္ၾကမ္းေလးမွာ သတင္းတိုေလးနဲ႔ပဲ ပါသြားတာ ဘယ္သူလဲ

ငေတ ။ ။ အင္း .. အာစရိေျပာေတာ့လဲ ခပ္ဟုတ္ဟုတ္

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ အဲဒါေၾကာင့္ေမာင္ရင့္ကိုေျပာပါတယ္ .. က်ဳပ္ေသလဲ သိပ္မထူးပါဘူး မေသလဲ မထူးေသးပါဘူး အေရးႀကီးတာက က်ဳပ္ေစတနာပဲေလ

ငေတ ။ ။ ဒါေပါ့အာစရိ ရယ္

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ တစ္ကယ္သာ က်ဳပ္ေသဖို႔ ၁၀ ရက္ပဲက်န္ေတာ့တာ ေသခ်ာရင္ က်ဳပ္ပထမဦးဆံုး လုပ္မွာက ယမမင္းကို တရားစြဲ မွာပဲ

ငေတ ။ ။ ဘာလို႔တုန္း အာစရိရ…

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ဟ … ေမာင္ရင္ကလဲ ယမမင္းလုပ္ေနၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ေလာက္မွ သစၥာမရွိတဲ့ အဲဒီလူကို က်ဳပ္ကတရားမစြဲရင္ က်ဳပ္ေလာက္မိုက္တဲ့ သူရွိပါဦးမလား

ငေတ ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ … အာစရိေလာက္ မိုက္တဲ့သူလည္း မရွိေသးပါဘူး

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ တရားစြဲလို႔မွ မရရင္ေတာ့ အဲဒီ ယမမင္းကိုေျပာလိုက္

ငေတ ။ ။ ဘာေျပာလိုက္ရမတုန္း အာစရိ

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ေအး … က်ဳပ္ေသဖို႔ ၁၀ ရက္သာေသခ်ာရင္ ဒင္းေသဖို႔က ၅ ရက္လို႔ ေတြ႔ရာသခၤ်ဳိင္း ဓားမဆိုင္းပဲ လို႔ေျပာလိုက္

ငေတ ။ ။ ရက္ဆား … အာစရိ … G-Talk မွာေတြ႔ရင္ေျပာလိုက္မယ္ အာစရိ

ကၽြႏ္ုပ္ ။ ။ ………………..


( မ Dream က Tag ထားတယ္ဆိုလို႔ ျပန္ေရးေပးတာပါ ခင္ဗ်ာ ။ ထပ္မံ Tag ၾကမည့္ ဘေလာဂၢါ အစ္ကို ၊ ညီ ၊ အစ္မ ၊ ညီမ မ်ားအား ပုဂိၢဳလ္ေရး အခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ ျပန္လည္ေရးသားေပးျခင္း မျပဳႏိုင္ေတာ့ပါေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္ ခင္ဗ်ာ။ ေလးစားစြာျဖင့္ ။ ကိုရင္ညိန္း (လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲပိုင္ခြင့္ရွိသည္ ) )