ေႏြဆူးလကၤာ >> ကၽြန္ေတာ္သိေသာအခ်စ္ဆိုသည္မွာ

ကိုရဲရင့္နီ Tag လိုက္တဲ႔ေခါင္းစဥ္ေလးကိုက ကၽြန္ေတာ္သိေသာအခ်စ္ဆိုသည္မွာ တဲ႔။ အဲဒီေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ပဲ ေရးရမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အမ်ားႀကီးမွ မသိတာ။
ဒီေနရာမွာ အခ်စ္ဆိုတာကို ၅၂၈ ဆိုတဲ႔ အခ်စ္ေမတၱာကို ဖယ္ထားလိုက္ရေအာင္။ ဘာလို႔လဲဆို အဲဒီအေၾကာင္းက သပ္သပ္ေျပာမွ ေကာင္းမွာကိုး။ ၁၅၀၀ အခ်စ္နဲ႔ ေရာေထြးၿပီး ေျပာလို႔ မေကာင္းပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီစာစုမွာေျပာမယ့္ အခ်စ္အေၾကာင္းဆိုတာ ဦးေက်ာ္ဟိန္းတို႔၊ ဦးခ်စ္ေကာင္းတို႔ ဆိုသလို ေအးျမတဲ႔ ၅၂၈ ခ်စ္ေမတၱာမဟုတ္ပဲ မီးလိုပူတဲ႔ ၁၅၀၀ အခ်စ္ကို ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေယာက္်ားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိၿပီဆိုရင္ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုျခင္းတစ္ခုပဲ ႐ွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီစကားလံုးက ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မ႐ွိေတာ့တဲ႔ေနာက္မွ လွလွပပေလး ေျဖသိမ့္တဲ႔ စကားလံုးလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ Plan B ေပါ့ဗ်ာ၊ ဟဲ ဟဲ။
ခ်စ္မိၿပီဆိုရင္ေတာ့ ပထမဆံုး ရယူပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရဖို႔ ႀကိဳးစားၾကမွာပါပဲ။ အခက္အခဲ အတားအဆီး တစ္ခုခု ႐ွိေနမွသာ အဲဒီစကားလံုး လွလွေလးကို သံုၿပီး ကြဲသြားၾကတာ။ သူတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ခရီးလမ္းႀကီးက ေျဖာင့္ျဖဴးေနမွေတာ့ အလကားေနရင္း စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္မေနဘူး။ စာေရးဆရာလိုလို၊ ကဗ်ာဆရာလိုလို အ႐ူး ႏွစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းေတြေတာ့ မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ရည္းစားမ်ားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္သံုးစကားေလး တစ္ခြန္း႐ွိတယ္။ ဘယ္ပညာ႐ွိ ေျပာခဲ့တာမွ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ သူ႔ဟာသူ ထြင္ထားတာေနမွာ။ လူတစ္ေယာက္မွာ အခ်စ္စစ္ သံုးဆယ့္ေျခာက္ခါ ေပၚသတဲ႔။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့။ သံုးဆယ့္ေျခာက္ခါမဟုတ္ပဲ သံုးရက္ေျခာက္ခါ မဟုတ္ကံေကာင္း။ အဲဒီလို အခ်စ္ကို ကစားစရာလို သေဘာထားေနသူေတြအတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္က ေျပာလို႔ကို မရေတာ့တာ။
႐ွိတ္စပီယားရဲ႕ ႐ိုမီယို ဂ်ဴးလိယက္ လို အခ်စ္မ်ိဳး၊ ဒ႑ာရီထဲက ႐ွင္ေမြ႔ႏြန္း မင္းနႏၵာ လို အခ်စ္မ်ိဳး အျပင္မွာ တကယ္မ႐ွိဘူးလို႔ေတာ့ မေျပာရဲပါဘူး။ ႐ွိေတာ့႐ွိမယ္၊ အင္မတန္႐ွားလိမ့္မယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အခ်စ္ဆံုးပဲဗ်။
ဆရာမင္းခိုက္စိုးစန္ရဲ႕ ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ကြဲပက္လက္လမ္းဆံု ထဲကလိုေပါ့။ သူ အင္မတန္ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလး ေရနစ္ေနတာကို ကယ္တယ္။ အဲဒီမွာ ေကာင္မေလးက ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ သူ႔ကို အတင္းဖက္ထားေတာ့ ဘယ္လိုမွ ကူးလို႔မရပဲ သူပါေရာၿပီး နစ္ေနတာေပါ့။ ေရေတြအရမ္းမြန္းၿပီး ေလေလးနဲနဲမွ မ႐ွဴရရင္ သူေသေတာ့မွာပါလားလို႔ ထိတ္လန္႔တၾကား သိလိုက္တဲ႔ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ေကာင္မေလးကိုလဲ သတိမရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တအား႐ုန္းထြက္ၿပီး ေရေပၚကိုတက္၊ အသက္ကို တ၀ႀကီးရွဴၿပီး ေၾကာက္တဲ႔စိတ္ေျပမွ သူ႔ေကာင္မေလးကို သတိရလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ေနာက္က်သြားၿပီ။ လူဆိုတာ သိစိတ္က ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္ပါတယ္ေျပာေျပာ၊ မသိစိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်စ္တဲ႔ အခ်စ္စိတ္ေလး အၿမဲတမ္း႐ွိေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာမင္းခိုက္စိုးစန္ကို အျပည့္အ၀ ေထာက္ခံပါတယ္။
ကဲ ... ကိုရဲရင့္နီေရ...။ အခ်စ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ ေရးလိုက္ပါၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အမုန္းေတြမ်ားတာထက္စာရင္ အခ်စ္ေတြမ်ားတာ ပိုမေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အားလံုးပဲ ခ်စ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ။